W jakim stopniu jesteś dla siebie, ile dla innych, ile dla świata? Myślę tu o wymiarze czasowym, ale też tego, w jakim stopniu spełniasz potrzeby innych osób, dbasz o świat, naturę, a w jakim uwzględniasz siebie? Jak bardzo jesteś w kontakcie z innymi, jak bardzo z sobą?

Jakie proporcje są dobre, wspierające dla ciebie?

Jak można pogodzić bycie z sobą i jednocześnie dla innych?

Bycie dla siebie nie znaczy, że jesteś egoistką, znaczy tylko, że siebie też włączasz w krąg współczucia, dbania, troski, życzenia dobrze.

Dobre proporcje, znaczy czujesz witalność, masz z samą sobą w miarę regularny kontakt, raczej czujesz się spokojna i otwarta niż sfrustrowana i zezłoszczona. Inne osoby są dla ciebie ok, ale wnoszą radość, a nie drażnią cię.

Poobserwuj i eksperymentuj z proporcjami. Zobacz też kiedy dobrze jest odpoczywać od innych, skupić się na sobie, kiedy można to pogodzić, żeby nie doprowadzać do sytuacji, że masz ochotę uciec na koniec świata.

Zapytaj się, siebie samej w jakim stopniu teraz jestem dla siebie samej, w jakim dla innych? czy to mnie karmi? jak mogę zadbać o te proporcje, aby mi służyły?